ทำไมโลมาถึงดีที่สุดในทะเล พวกมันมีความเหมาะสม มีความเห็นอกเห็นใจ ใจดี และฉลาด อาจมีมนุษยธรรมมากกว่าคนแบบเราๆส่วนใหญ่ในปัจจุบัน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกมันที่มีความสุขเหล่านี้มีรอยยิ้มที่แน่นอนบนใบหน้าของพวกมันมีเสน่ห์อย่างมาก
หากคุณเคยมีวันที่เลวร้าย ไม่มีวิธีใดที่ดีไปกว่าการพบปะกับพวกมันที่เป็นมิตรซึ่งจะทำให้คุณยิ้มได้ ให้เราอธิบายให้คุณฟังว่าอะไรทำให้พวกมันนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับคน
1.เราสามารถขี่พวกมันได้ หากพวกมันได้รับการฝึกที่ดีพอ
คนแบบเราๆไม่สามารถจินตนาการถึงการขี่สัตว์ทะเลได้เลย ถ้าไม่ใช่พวกมัน ปฏิสัมพันธ์ระหว่างพวกมันกับคนย้อนกลับไปในประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์เป็นพยานถึงเด็กหนุ่มในสมัยโรมันที่เคยขี่พวกมัน นี่คือสิ่งที่นักวิจัยยังคงทำมาจนถึงทุกวันนี้
ทำไมโลมาถึงดีที่สุดในทะเล
2. พวกมันไม่ใช่แค่เพื่อนที่ดีที่สุดของคนแบบเรา
พวกมันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของทุกคนอย่างแท้จริง เพียงค้นหาอินเทอร์เน็ตและหลงไหลในวิดีโอที่แสดงให้เห็นว่าพวกมันนั้นช่วยชีวิตสุนัข จูบแมว และแม้กระทั่งสร้างมิตรภาพระยะยาวกับสัตว์ชนิดหนึ่ง สิ่งมีชีวิตชนิดเดียวที่พวกเขาเข้ากันไม่ได้คือปลา ฟังดูแล้วมันอาจจะเป็นเรื่องตลก แต่นั่นคือเรื่องจริงทั้งนั้น
3. พวกมันจะมาหาคุณเพื่อขอความช่วยเหลือ
การได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมไม่ใช่หรือ แม้ว่าคนแบบเราจะสูญเสียความไว้วางใจในตัวคุณ แต่พวกมันที่น่ารักเหล่านี้ก็ไม่ยอม มีเหตุการณ์มากมายเกินกว่าจะนับได้เมื่อพวกมันเข้าหาคนและนักดำน้ำเพื่อขอความช่วยเหลือ
4. พวกเขาจะจัดแสดงให้คุณและไม่คิดค่าบริการ
หากคุณโชคดีพอที่จะพบพวกมันได้บ่อยๆ คุณจะได้สัมผัสกับการแสดงในชีวิตของคุณ พวกมันเหล่านี้มีความสุขเสมอ และยิ่งมีความสุขมากขึ้นเมื่อเห็นผู้คนใหม่ๆ พวกมันอาจกระโดดขึ้นจากน้ำด้วยความยินดี เป่าห่วงฟองสบู่ สาดน้ำลูกใหญ่มาที่คุณ หรือแม้แต่เล่นกับคุณ
5. ความสนิทสนมกันของพวกเขาเป็นแบบอย่าง
มีการพบเห็นพวกมันมากมายที่คอยช่วยเหลือเรา หรือแม้แต่พวกเราที่คอยช่อยเหลือพวกมัน จนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เรียกได้ว่าคนแบบเราๆกับพวกมันนั้นเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเลยก็ว่าได้ หากคุณเคยเห็นพวกมันมาทางคุณ ให้รู้ว่าพวกมันกำลังเข้ามาเป็นเพื่อนคุณ แต่ถ้าเป็นสัตว์ตัวอื่น เราขอแนะนำให้คุณวิ่งหนีจะเป็นทางออกที่ดีกว่า
แนะนำ ทำไมปลาโลมาจึงเป็นสัตว์ที่ปราดเปรียวที่สุด
เรียบเรียงโดย gclub
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *